De meest gestelde vraag momenteel is: “Leuk! Waar gaan jullie naar toe?”
Nog 11 maanden te gaan en we weten het nog steeds niet. We zitten nog in de oriënterende fase.
Wat houdt dat in?
Dat begint met opties en wensen roepen zoals: “Ik zou wel een trekking willen doen in Nepal.” “Ja! Of we gaan naar Peru, daar kunnen we ook een trekking doen én kennen we lokale mensen.”
Vervolgens komt de outback van Australië voorbij, net als de woestijn van Namibië. Deze laatste tot grote ergernis van Ruud, want die “hadden we toch al afgeschreven omdat het financieel niet kan?”
Blijkbaar kan ik nog niet zo goed afscheid nemen van dat idee.
Het is natuurlijk een enorm luxe probleem. De wereld is op deze manier een enorme snoepwinkel waarin je je buik vol kunt eten. Maar net als met snoep; je moet je niet over-eten. Of misselijk worden of snoep kopen wat je eigenlijk niet lekker vindt. Goede keuzes maken.
Enfin. Deel 1 van het oriënteren is dus vooral roepen.
Het tweede deel bestaat uit een kostenplaatje maken van de geroepen scenario’s.
Wat kost een enkeltje Perth? Kunnen we dan via Nepal? Nee. Niet in één vlucht. Ja, met Second Thought Airways die op de zwarte lijst staan.
En stel dat we toch eerst Australië doen en dan Peru? Kan, maar moet via Sydney en is een hap uit ons budget.
Gatver, zo komen we er nooit. Oh, wacht, als we nou naar het noorden van Australië gaan? Helaas, dan zitten we in het regenseizoen.
Het derde deel, zoals je mogelijk voelt aankomen, is de verzandingsfase. Alle scenario’s lijken onmogelijk of enorm pretentieus.
Menig avond is zo geëindigd. Binnen een uur zitten er twee gefrustreerde reizigers in spé op de bank en weten we het niet meer. Alle blije energie door het afvoerputje. Teveel snoep is blijkbaar overweldigend.
Gemiddeld duurt deze baalfase ongeveer een half uur waarin we zwijgend onze eigen gang gaan. Douchen, stom op je telefoon kijken, heel onhandig op Funda kijken of dat droomhuis nou te koop staat of een glas wijn inschenken.
En dan ineens begint het, net als in het echte leven, weer te stromen bij het loslaten.
“Weet je schat? Het maakt niet uit wat we gaan doen. Ook al gaan we een half jaar in Hanoi wonen, het gaat erom dat we met z’n vieren zijn. De wereld intrekken met het gezin. Laten we het klein houden.”
Waarop de ander instemmend knikt en het glas heft. “Proost. Op onze reis!”
“Trouwens, over Hanoi gesproken, ik zat net te denk…”
Nou zo dus.
Het zou me niks verbazen als we het over vijf maanden nog niet weten.
Gezin op wereldreis 