Zo saai

Ik kijk uit op een turquoise baai, een inham van de oceaan ligt hier voor de deur. De laptop staat op één van de eettafels, in dit belachelijk luxe, mooie en afgelegen huis. We hebben een eigen privé strandje, de buren wonen 500 meter verderop, maar die verdwijnen als het ware mee in het landschap. Het uitzicht is adembenemend en zo heerlijk leeg, dat ik het liefst de hele dag uit het raam staar.

Terwijl ik aan de tafel zit zijn Terra en Maila driftig aan het ‘nep’ koken. Schortje om, de keuken binnenstebuiten gekeerd met bakjes, potten, pannen, pollepels en muffinmix. Maila’s geknutselde gele hyacinten prijken op de bar. Ruud bekijkt de race van Max Verstappen op Channel 4, lekker onderuit gezakt op de bank. De auto staat buiten werkeloos voor de deur.

We hebben pauze. 

Gaat het niet goed dan? Is er nog steeds sprake van een dip, of zijn we allemaal reismoe?

Tijdens onze laatste avond in Alice Springs zaten Ruud en ik buiten, met een kaart op tafel en kakkerlakverdelger. We moesten beslissen wat de volgende bestemming zou zijn. Onze vergadering werd zo nu en dan onderbroken door een driftige spouw-spuitsessie van Ruud. De kier onder de voordeur was al gebarricadeerd met wc papier. Ons kroost lag immers binnen zoet te slapen. “Wat gaan we nou doen?” vroeg Ruud, een kakkerlak achterna jagend. “Naar boven, naar onderen, helemaal de andere kant op?” Had ie het nou tegen mij?. “Het wordt hier in ieder geval een beetje heet onder de voeten, toch? Zullen we dan maar naar beneden gaan?” Het begon een verwarrende conversatie te worden. Ik deed maar een richtinggevende poging: “Maar, als we direct naar beneden gaan kunnen we niet meer naar Ormiston Gorge.” De kakkerlak rende het hoekje om en verdween in een gat in de muur. Ruud draaide zich om en keek me aan. “Kansloze missie.” Ik zeg; feilloze communicatie.

Het werden twee dagen MacDonnel Ranges, richting het westen. Zwemmen in een natuurlijk waterbassin deed me goed. Fris water op mijn gezicht, in een prachtige kloof. De eeuwenoude, rode rotsen maakten me stil van binnen. Wat kan de natuur toch helend zijn. Net als uren door leegte rijden. En dan boven op je dak gaan staan om even het middelpunt van niets te zijn.

• 

• 

Onze rit naar het zuiden duurde drie dagen. Nou ja, zuiden… Na drie dagen kom je uit in Port Augusta, het zuiden is nog een stukje verder. Het is een saaie stad, maar dat deerde ons niet. De avonden vroegen weer om een trui en de dagen werden gevuld met heel veel speeltuinsessies, school en shoppen. Warme broeken. Zelfs een heus ballerina-konijnen joggingpak. 😊

Dit kostuum heeft ze bijna twee weken non stop aan gehad. We zijn de Eyre Peninsula ingedoken, waar de dagen en nachten een stuk koeler zijn. Een gebied waar Nederland vier keer in past, met als economische hoofdingrediënten vis en granen. Er rijden heel wat auto’s met ‘tinny’s’ op hun dak, een simpel metalen vissersbootje. Speciale schoonmaaktafels voor vis vind je op iedere camping. Wij werden vooral aangetrokken door de 4WD mogelijkheden in de Nationale Parken. Eerst een stuk offroad rijden, om daarna op een afgelegen plek bij het strand je kamp te bouwen. Dat wil zeggen: luifel uit, daktenten omhoog, ladders er tegenaan, poepen in de struiken, schelpen zoeken, toastjes met tzatziki eten, bikini’s bij elkaar graaien, zelf zandharingen maken voor de scheerlijnen, zandtaarten bakken, of tandenpoetsen tijdens de zonsondergang en daarna spugen in het ‘spuugstruikje’.  Niet te verwarren met dat andere struikje.

• 

• 

Zowel Fitzgerald Bay als Memory Cove waren prachtige dagen. Terra kon heerlijk dansen in het water, helemaal in haar eigen wereld. Maila maakte graag Engelse praatjes met andere kampeerders. “What is your name? My name is Maila. My like muffins bakken. En my like dogs. My go naar de auto. Bye!” We werden aardig getrakteerd op wildlife: rennende emu’s langs de auto, dobberende pelikanen, een nieuwsgierige kangoeroe bij de tent, een zeehond in de baai en een muis in de auto.

• 

• 

Net een paar ochtenden voor Memory Cove, tijdens het tandenpoetsen op de camping in Port Lincoln, zei Terra: “Weet je mam, het wordt een beetje saai. We moeten altijd buiten spelen. We kunnen nooit eens binnen spelen, want wij hebben geen binnen. Het is een beetje veel van hetzelfde.” Ik knikte, aaide haar over haar bol en sloeg deze belangrijke boodschap op.

Bij Memory Cove leek het geen onderwerp meer te zijn. Ze dartelde door de dag, zocht naar krabbetjes tussen de stenen en samen speelden ze uren ‘ouderwetsje’. Ze had het oprecht naar haar zin. Wij allemaal. We genoten intens van het mooie strand, de zon, een speurtocht en even mobiel niet bereikbaar zijn. Af en toe merkten we wel dat er een korter lontje was. Misschien toch eens tijd voor een nieuwe vergadering?

“Heb jij dat dan niet?” vroeg ik in Elliston aan Ruud. Ik had ‘m net verteld dat mijn energie weer terug is en dat ik geniet van onze tijd hier. Tegelijkertijd wordt het een beetje een aaneenschakeling van weer een mooi strand, even stoppen bij nog zo’n bijzondere rots, of een niet-te-missen uitzichtpunt. Ik vervolgde: “Weet je, als we een jaar weg zouden zijn, zou dit wellicht zo’n moment zijn dat we twee of drie weken op één plek zouden gaan zitten. Maar omdat we nu nog maar zes weken te gaan hebben doen we dat niet. Terwijl het wel nodig is.” We keken allebei even zwijgend naar de sterren. Twee weken geleden hoorde ik nog wel eens stemmetjes in mijn hoofd die me vertelden dat ik faalde als reiziger, of als moeder. De maan kwam op en ik was ineens blij om te kunnen zeggen dat ik behoefte had aan een keuken. Aan uitzicht. Aan een pauze. “Ik heb dat niet zoals jij, of Terra,” zei Ruud. “Ik beleef de dingen anders, misschien minder intens of sla minder op. Maar ik snap je wel. En als het nodig is dan doen we dat toch?”

Een uur later hadden we een huisje gevonden. Een dag later zaten Terra en Maila door alle kamers te rennen en te joelen van blijdschap. “Blijven we hier echt echt slapen? Kijk, een bank!! En een oven! En leuke boekjes!” Uit een andere kamer: “En een kast! Ik ga mijn kleren ophangen!”

Reizen is an sich al een break.

We hebben dus nu een pauze in een pauze. Heerlijk.