Wallie en de Bloody Bastards

“Be careful love, we’ve got some big snakes here. De dodelijkste. Je hebt twee uur.” David, de ranger, was vrij serieus. We waren net aangekomen op Shelley Beach, een afgelegen stuk strand met een kampeerplek. Een half uur later kreeg ik ‘snake-les’, in ruil voor wat Hollandse kaas. Om het geheel wat duidelijker te maken liet David wat foto’s zien.

“Hier, deze lag gisteren op de plek waar jullie camper nu staat. Ongeveer drie meter lang. De jonkies zijn het gevaarlijkst, zij geven al het gif in één keer. Volwassen slangen houden nog wat over voor een nieuwe aanval. We hebben ze allemaal hier: tigers, browns, dugites, everything.” Ik keek naar de foto. Zojuist had ik dezelfde foto gemaakt, maar dan met Terra en Maila op de achtergrond. Je zou ze naast elkaar kunnen leggen en de drie verschillen gaan zoeken. Twee kinderen en een slang. David ging verder: “Ren niet achter ze aan. Hier kijk, deze lag vanochtend onder m’n caravan. A beauty! Skinks hebben we ook. Een soort van hagedis. Als ik hier achter in het beekje mezelf ga wassen, komt er altijd een skink in m’n grote teen bijten. Bloody bastard!” Hij zou zo voor Freek kunnen invallen.

• 

• 

• 

Ik kreeg nog uitleg over wat je moet doen bij het zien van een slang en hoe je een beet moet behandelen. Eindelijk nam iemand de tijd om me hier wat over uit te leggen. David is gepensioneerd, woont 4,5 maand per jaar in een oude caravan op Shelley Beach en houdt van een goede grap. Loopt de hele dag in z’n blauwe, korte broek met bijpassende Ranger-pet, heeft de halve wereld gezien, is van origine slager en deelt graag z’n verhalen. “Het is belangrijk om het leuk te hebben in het leven. Ik heb ooit een vriend van me, die depressief was, ervan overtuigd dat het een goed idee was om een boot te kopen. Samen te gaan varen en een mooie tijd te hebben.” “En?” vroeg ik. “Was ie daarna niet meer depressief?” “Nope, it got even worse. Hij was toen depressief én blut! Whohohooo!!” De caravan en zijn buik schudden hard op en neer. “But I had the time of my life!” Grinnikend stond hij op en begroette een nieuwe bezoeker: “Hi mate! Want some good cheese?”

De ‘snake-les’ hebben we maar gelijk doorgespeeld naar de meiden. Wat bleek? Terra wist de helft al. Had ze van Freek (Vonk) geleerd. Maila vulde nog aan: “En wij willen niet in de bosjes spelen hoor. Wij spelen dat jullie dood waren en dat we zelf een eigen huis hadden. Dat daar is de keuken en dat het land van de koning.” Ik kijk naar de zogenaamde keuken en zie een leeg strand. Alleen gevuld met fantasie… 😊 “Wat spelen jullie toch vaak dat wij dood zijn. Waarom eigenlijk?” vroeg ik. “Nou,” zegt Terra, ”dan kunnen we oefenen hoe het is als je het zelf moet doen. Zelf bepalen.” “Ah zo,” stamel ik. Rennend naar de golven roept ze na: “En dat is ook wel eens lekker!!!”

Wat een leven. Uren spelen op het strand. Uren spelen in een speeltuin. Fish en Chips eten. In de hangmat liggen. Op een auto klimmen. Zwemmen naar de rotsen en er vanaf springen. 24 uur per dag een knuffel kunnen vragen. Niet je rugzak opruimen. Of helpen de vaatwasser leeg te maken. Of je speelgoed opbergen. Of moeten wachten met je gevoel totdat mam of pap thuis is. Meer ontspannen dan dit krijgen we ze niet.

Dat bleek maar weer eens tijdens onze drie dagen in het bos. Bij Chapman’s Pool (30 km van Margaret River) kun je kamperen bij de rivier; de Blackwood River. Er zijn kampeerplekken, maar er is verder niets. Gelukkig is onze auto volledig zelfvoorzienend. Water, zonnepaneel, ukelele; we hebben het allemaal!

Een uur na onze aankomst kregen we bezoek. Er kwam een grijze kangoeroe aangehupt. Ze bleef een poosje op een afstandje staan, om vervolgens neer te ploffen onder onze auto. Misschien komt het doordat ik 2,5 jaar op Apenheul heb gewerkt als dierverzorger, of ben opgegroeid op een boerderij, maar ik voel me niet ongemakkelijk bij wilde dieren. Ik word banger van een valse herdershond dan van een struisvogel. Ruud moet altijd even wennen, net als Maila. Die schroom was na een paar uur ook weg. We noemden haar Wallie en ze is drie dagen bij ons blijven plakken als een huisdier. Huiswerk maken? Wallie bij de tafel. Zwemmen bij de rivier? Wallie aan de waterkant. Naar de Lookout? Terra sprintend met Wallie springend ernaast. Koken? Wallie in de struiken. ’s Avonds wijntje drinken onder de sterren? Wallie knagend op een blaadje naast de stoel. We begonnen haar al te missen toen ze een paar uur weg bleef.

Het waren heerlijke dagen. Wakker worden met het geluid van de Magpies (zegge: mekpaais. De Australische ekster die wél kan zingen, in tegenstelling tot onze schorre ekster). Uren spelen op een boomstam. Afkoelen in de rivier. Tanden poetsen naast een kangoeroe. Ik zal erover ophouden, het was simpelweg een hoogtepunt in onze reis.

Is het dan altijd zo fantastisch en idyllisch? Nee hoor. Denmark was te gek, net als Green’s Pool, Elephant Rocks en Shelley Beach. Maar we verdoen ook onze tijd met verkeerd rijden, op stomme campings aankomen, een paar uur zoeken naar een leuke camping, heen en weer geschud worden op een dirt-road, tien keer in en uitpakken voor een simpel supermarktritje, de auto twintig keer per dag opruimen en net als jullie: afwassen.

• 

• 

En soms merk ik dat ik vol zit. We zijn nu bijna vier maanden aan het reizen. We hebben al zoveel meegemaakt, zoveel gezien, dat ik graag even stil sta. Om te schrijven. Om de afgelopen tijd te herkauwen. Stil te worden van binnen. Om energie op te doen voor wat komen gaat.

Want er gaat nogal wat komen… De woestijn! Of we gaan omhoog, of rechtsaf via de Great Central Road, afhankelijk van het advies van de plaatselijke politie. Laatstgenoemde trip is dwars door het continent en de Gibson Desert, uitkomend bij Uluru.   

Hitte, vliegen, muggen, dingo’s, schorpioenen, spinnen en slangen. Bloody bastards. Thanks David, ik weet zeker dat ik nog vaak aan je zal denken.