Soms loopt het anders

Nagarkot staat bekend om het fantastische uitzicht. Je kunt een groot gedeelte van de Himalaya Range zien, inclusief de Everest. Het beste moment is de zonsopgang. Behalve dat is er verder niets te doen in het dorp. Bouwvallige hotels, afgewisseld met krotjes van golfplaten is wat je zoal tegenkomt, op een berghelling van loofbomen. Het dorp is vergane glorie, er komen 70 % minder toeristen dan voorheen, de lokale bevolking blijft het alleen hardnekkig ontkennen door nieuwe hotels te bouwen. Ons hotel heette Everest Mountain View. 

“Where you’re from?” vraagt de gedienstige jongeman van het hotel. “The Netherlands, Holland.” antwoordt Terra. “Aaaah, Holland! You like to dance?” en hij loopt weer naar zijn balie. Even houdt hij stil en dan horen we Kraantje Pappie door de krakerige boxjes, “Gelukkig hangt de liefde in de lucht…” zingt de rapper. Maila staat op en begint te dansen, de discobol wordt aangezet, ik zit te verkleumen in mijn donsjack omdat de deur weer eens open staat, de pannenkoek wordt gebracht en is niet te vreten, Ruud zit in z’n slootwater te roeren. En ik smelt als ik naar m’n dansende kleuter kijk met haar lieve krulletjes.  

Wat reizen door Azië zo leuk maakt (en soms ook vermoeiend), is dat het altijd anders loopt. “Can I have a mint tea?” “Yes, milk tea, okay.” “No, a mint tea, you know, like green tea.” “We don’t have green tea ma’am.” “No, I mean mint tea, mint.” “Okay ma’am, mint tea, no milk tea. One?” ‘Yes, one. And one black coffee please.” “Okay. For you sir?” “The black coffee is for me.” “Aah, so two black coffee and one mint tea?” “Eh… no. One black coffee and one mint tea.” “Okay, sir, thank you sir.” Drie keer raden wat er een kwartier later op een wankel dienblaadje wordt gebracht. Het is een applaus waard als het in één keer goed gaat. Vervang de woorden koffie en thee door pancake en omelet en je hebt eenzelfde gesprek. Minstens drie keer per dag. Tenenkrommend én prachtig. 

Ik zeg kleuter, maar de meiden ontwikkelen zich hier in zo’n rap tempo dat het soms lijkt alsof ze een paar jaar ouder zijn. Zes weken geleden was het nog eng om in het donker te lopen in het hectische gekkenhuis Kathmandu, nu rennen ze vooruit. De rekening vragen in het Engels was ondenkbaar, nu wordt er een wedstrijdje gedaan wie er als eerste naar de balie mag rennen. Terra gaat in onze laatste week het liefst spelen bij een Amerikaans vriendinnetje die ze in Chitwan heeft ontmoet. ‘Even doorbijten’ kennen we inmiddels ook aardig na onze trekking, ontelbare ranzige wc’s en lange, oncomfortabele autoritten. We zijn al aardig zen.

Goed, Nagarkot was, op de fantastische zonsopgang na, niet veel soeps. Na drie dagen hadden we het wel gezien en zijn we terug gegaan naar Bhaktapur. Een stad die vreselijk getroffen is door de aardbeving in 2015. Vele, bijzondere tempels zijn ingestort (67 van de 117) en het kost zeker 20 jaar voordat deze monumenten van houtsnijwerk en steen weer gerestaureerd zijn. Desalniettemin blijft het een fascinerende stad. Alle huizen zijn gebouwd van oranje-rode bakstenen, de straten zijn gemaakt van oranje-rode bakstenen, de tempels van oranje-rode bakstenen, kortom; de gehele stad heeft een soort oranje-rode waas, Nauwe straatjes waar de kippenslachter z’n dooie kippen naast de kettingen van de juwelier heeft hangen, afgewisseld met grote pleinen waar houtsnijders minutieus hun restauratiewerk uitvoeren.

• 

• 

• 

• 

• 

Terra en Maila waren vooral fan van de muziekinstrumentenwinkel. Een heuse Nepalese dwarsfluit zit nu in onze koffer! Ruud was het liefst uren naast de houtsnijders gaan zitten. En ik kon me heerlijk verwonderen over de sfeer en de gebruiken van deze oude stad.  

Morgen gaan we weer verder. We kunnen helaas nog maar even genieten van dit land. Nog drie dagen een trekking maken, daarna drie dagen Patan en op pakjesavond staat er een vliegtuig klaar. Naar Hanoi. Hopelijk hangt daar net zoveel liefde in de lucht!