Een echt uitje

Ik krijg via whatsapp vaak de vraag; wat doen jullie zoal op een dag? Zijn jullie alleen maar dingen aan het bekijken?

Nou nee. Soms is het net als thuis. Hangen op je kamer, even een Buurman & Buurman kijken of gewoon fruit eten rond 11:00 uur. Maar er zijn heus wat vaste ingrediënten op de dag.

• Een partijtje sworstelen. Op het grote bed stoeien en worstelen.
• Een omelet of pannenkoeken eten als ontbijt.
• Een potje pesten (kaarten wel te verstaan) bij de lunch en bij het avondeten. Maila maakt iedereen in.
• Rekenen, taal, spelling, dierenrijk en motoriek. Dat laatste wil zeggen; Terra leert Maila rare pasjes.
• Een broodje bij de German Bakery eten of ‘Fried Rice’ bij ons fijne eettentje om de hoek.
• Namasté (hallo) zeggen tegen de man van de receptie en tegen de mevrouw die appels verkoopt.
• In je moeder klimmen als iemand in je wang knijpt.
• Zeuren of je je nieuwe nep-donsjas aan mag bij twintig graden.
• Even overleggen. “Alweer??”

Uiteraard hebben we af en toe een uitstapje. Momenteel verblijven we in Pokhara, de tweede grootste stad van Nepal. Het voelt niet zo, maar dat komt omdat we aan een meer zitten, met uitzicht op de bergen. Plus de stoep is een fatsoenlijke brede stoep. Geen hectische toestand hier, vooral heel overzichtelijk en klein van opzet, met maar 250.000 inwoners. De meiden lopen hier na een paar dagen tussen de zwerfhonden door te hopsen alsof ze er al een tijdje wonen.

Terwijl ik dit schrijf schuifelt de bewaker van het hotel weer langs en beoefent voor de tweede keer deze avond zijn ritueel. Hij gaat een meter voor Ruud staan, zet z’n pet recht, glimlacht en salueert met ernstige precisie zó lang dat het ongemakkelijk wordt en we iedere keer in de lach schieten. “Good evening sir” zegt hij. Dan gaat hij voor mij staan en ook ik word getrakteerd op een ferm saluut. Fantastisch! Iedere avond verheugen we ons al op zijn komst. Ruud kan inmiddels zijn loopje goed nadoen.

Gisteren hadden we een uitje. Met een peddelboot naar de overkant, een uurtje klimmen naar een boeddha beeld (World Peace Pagoda), uurtje terug wandelen en weer met de boot. Niks spannends, wel heerlijk om te doen. De gesprekken zijn het leukst. “Waarom steekt die Boeddha zijn vinger op?’ “Waarom willen die mensen met mij op de foto?” Omdat dat geluk brengt. “Maar is dat dan echt zo? Ik bedoel echt echt?” “In de Efteling is ook een pagoda, maar die lijkt hier niet op. Hoe kan dat?” “Hoeveel huizen van Boeddha zijn er eigenlijk op de wereld?” “Waarom mag je niet tegen de klok inlopen?” Omdat dat ongeluk brengt, denken ze. “Maar is dat dan echt zo? Ik bedoel echt echt zo?”

Maar morgen, dan hebben we een echt uitje. Ik bedoel een echt echt uitje. Dat houdt ook in dat we de komende tijd niet zo goed bereikbaar zijn. We gaan eerst weer met een rammelkar naar Tatopani, om vanaf daar drie weken de diepere Himalaya in te trekken. We gaan een gedeelte van het Annapurna Circuit lopen, met alleen onze benen als vervoermiddel. Spannend! Omdat we de hoogte ingaan moeten we goed moet uitkijken voor hoogteziekte. Maar we doen het rustig aan. Geen haast en goed acclimatiseren.

Ik verheug me enorm op besneeuwde pieken, uitgestrekte valleien, afgelegen kloosters en kleine dorpjes. Geen gids, geen dragers, alleen wij. Met z’n vieren.

Een echt echt uitje.