Groot en klein

Eén week Nepal voelt alsof je al twee maanden onderweg bent. Ik kan het bijna niet geloven dat we vorige week woensdag ons huis hebben verlaten. Ik weet niet meer welke dag het is, hoe laat het precies is en of de Voice of Holland al op de beeldbuis schittert. Voor Terra en Maila is alle tijd- en locatiebesef helemaal weg. Zeker voor Maila: “Zijn we al in Australië?” “Mag ik alweer pannenkoeken voor ontbijt?”

Gek is dat eigenlijk. Met reizen vergroot je je wereld, maar tegelijkertijd wordt ie kleiner. Nieuws komt nauwelijks binnen, maar je persoonlijke ontwikkeling krijgt een boost. Een mooi voorbeeld hiervan was ons verblijf in Bandipur. Een lieflijk dorpje in de bergen.

De weg ernaar toe kon zo in het tv-programma ‘De gevaarlijkste wegen van de wereld’. Wat een knakenbende is dat hier zeg. Het is dé Highway van Nepal, maar je rijdt er gemiddeld 20 km per uur en je valt bijna uit het raam door de enorme gaten van een meter diep in de zandweg. Wegwerkzaamheden? Nooit van gehoord. Eten onderweg is bij zanderige huisjes met een golfplatendak, alle bomen zijn grijs van het stof, koeien steken over en de dames kregen voor het eerst te maken met een stinkend gat in de grond als equivalent voor ‘bathroom’. Vijf uur later kwamen we gebroken aan, maar dan heb je ook wat!

Bandipur. Een bijna middeleeuws dorp, tegen de berg aan gebouwd, met veel Newari invloeden (de oudste bevolkingsgroep van Nepal), wat je o.a. kunt merken door het vele houtsnijwerk. Hier leek de tijd stil te staan, althans voor de bewoners.

Kippen scharrelden door de steile stenen paadjes en huisjes, een schommel van bamboe was dé verzamelplek voor de lokale kinderen, wassen werd bij het waterstroompje gedaan wat uit de bergen kwam, prachtige struiken met de meest vrolijke bloemen en op de achtergrond de immense 8000-ers van de Himalaya. Dit alles was ons uitzicht vanuit ons guest house. Een genot na de hectiek van Kathmandu.

De schommel bracht het allemaal bij elkaar. Kleintjes werden geholpen door de groten. De groten gaven elkaar af en toe een klap en gingen vervolgens weer verder spelen. De geit stond ernaast en keek ernaar.

Terra en Maila wilden ook graag schommelen. Ze mochten er gelijk op. Een beetje spannend, met al die kinderen die ze niet konden verstaan. Een uurtje later kwamen we nog eens langs. En nog eens. Toen was de schroom weg.

De volgende dag hebben we Terra bijna niet terug gezien: schommelen met haar nieuwe vriendinnen! Samen touwtje springen en de grootste lol hebben. Mee naar het huis van één van de meisjes. Een klapspelletje leren. Kunstjes laten zien zoals een radslag.

Maila hobbelde zo nu en dan ook naar beneden en maakte de blits met haar touwtje (“Kijk, ik kan kop en schotel! En dit is de Eiffeltoren. En ezelsoren!”), maar vond ook dat ze haar mooie stickers kon delen en knipte haar stickervel in stukjes.

“Hebben we geen school mam?” vroeg Terra bij de lunch. “We zouden toch vandaag weer aan school werken?”

Ik moest even denken aan ons gesprek, drie weken voordat we weggingen: “Ik wil niet weg. Ik ga m’n vriendinnen missen. En ik ben bang dat ik op reis geen nieuwe vriendinnen kan maken. Ik kan ze niet verstaan.” Ze zat er diep over na te denken en voelde zich niet zo fijn. Ik antwoordde: “Dat klopt. Je kunt ze niet verstaan. Met woorden bedoel ik. Maar wel met handen en voeten.”

“Dat durf ik niet. Straks lachen ze me uit. En ik weet niet hoe.” Handen over elkaar. Gezicht op boos. Spanning…

Nu, vier weken later, zat ze haar omelet in een rap tempo naar binnen te werken zodat ze gelijk weer verder kon spelen. Ik gaf antwoord op haar vraag: “School? Boekjes? Nu?? Weet je, volgens mij heb jij vandaag al heel veel geleerd. Zullen we dat verderop in deze week maar doen?”

“Dank je Mam!” en weg was ze.

Zoals ik al zei; reizen vergroot je wereld. Van binnen en van buiten.