“Moeten we geen gordel om?” vraagt Maila. We stappen in een rammelig mini busje wat ons naar het hotel brengt. Er zitten geen gordels in en de chauffeur heeft een raar kapsel en een rode stip met poeder op z’n voorhoofd. In het busje zitten we allemaal te genieten van het ritje dat ons heen en weer schudt als een verfmachine. Ruud en ik krijgen flashbacks naar India en geven elkaar glimlachend een knikje van herkenning. Kijkend naar ons kroost voel ik me de koning te rijk om hier met hen te zijn!
Het hotel wordt omarmd door de meiden met springen op het bed, joelen dat er gouden kussens zijn en de gouden sierslinger van het bed wordt direct omgetoverd tot een prinsessensluier. “Woooow! Kunnen we hier altijd blijven??”
Drie uur later zaten we er heel anders bij.
Op zoek naar een restaurantje waagden we ons voor het eerst te voet in het drukke Kathmandu, op weg naar de wijk Thamel. Een stoep van zand en gaten i.p.v. stenen, een zebrapad waar niemand voor stopt en waar uiteraard ook geen stoplicht is, alles krioelt en toetert door elkaar; motoren, auto’s, taxi’s, taxibusjes, gewone bussen, mensen. Oversteken is een risicovolle onderneming, want je moet maar gewoon gaan over de vierbaansweg en hopen dat ze je gezien hebben.
En stel, je bent acht jaar. Je kunt niet boven alles uitkijken, papa’s hand trekt je stevig mee over een snelweg met getoeter, in het donker, zoveel herrie, zoveel drukte, viezigheid, nauwe straatjes met winkelstalletjes waar ook al het verkeer door moet. Geen enkel herkenningspunt hebbend van je eigen leven.
Vervolgens een uur wachten op je eten, tomaten die niet naar tomaten smaken, een hamburger die ook vies is, en vooral veel buikpijn. Van het eten en van alle indrukken. En van je een hoopje ellende voelen.
Terra werd er verdrietig van. Zo logisch ook. Alle gevoel van veiligheid weg.
Reizen moet je echt leren. Hoe je dat moet doen vind je nergens in een boekje, alle reisgidsen ten spijt. Je kunt het alleen maar leren door het te doen, te ervaren en in haar geval ook door te ondergaan. Fijne momenten beleven zoals een duik in het zwembad, maar ook jezelf verloren voelen tussen alle chaos. Dat is wat reizen met je doet.
En Maila? Die huilt gewoon wat sneller als haar stift is uitgeschoten op haar kleurplaat. Of geknoeid heeft met haar drinken. Of omdat de pannenkoek vies is. Of simpelweg omdat Terra huilt.
Eenmaal in bed lagen ze na twee minuten te snurken. Het resultaat van drie korte nachten, twee vliegtuigdagen en een cultuurschok.
Iets later dronken Ruud en ik een biertje bij de gezellige zaklamp van de telefoon. We namen fluisterend onze dag door waarbij we ons zo goed beseften dat we de belangrijke taak hebben om, naast plezier maken, hen veiligheid te bieden in deze onbekende achtbaan. Dit was pas dag 1. Gelukkig zijn er nog 182 dagen om te wennen. 😊
Gezin op wereldreis 
Gelukkig went het nooit!
LikeLike
Dat is geheim. Ssst…. 🙂
LikeLike
Tjee wat een cultuurshock om als kinderen én ouders in terecht te komen! En wat is slapen op gouden kussens dan weer heerlijk, bij het gemurmel van bierdrinkende fluisterende ouders!
Veel plezier allemaal!
Bibi
LikeLike
Ja, klopt. We zijn wel wat gewend na drie maanden India, maar het is zó anders met je kleine kroost om je heen. Maila was erg onder de indruk van een man zonder benen die zichzelf voortduwde over de smerige stoep tussen alle chaos door. “Gaan we nog meer mensen zonder benen zien?” En plezier hebben we zeker, daar zorgen we wel voor!
LikeLike
Lieve globetrotters,
Als ik het zo lees dan vind ik het leuker en spannender dan een dagje
Efteling! Ook bij mij flashbacks van mijn tijd alleen in India. Echt heel veel plezier met zn vier!
Liefs Gody
LikeGeliked door 1 persoon
Hoi samen,
Toevallig (via een reactie van Wendy de jong) op jullie site terecht gekomen. Leuk om jullie ervaringen te lezen en te volgen.
Zelf al lang geleden zonder kinderen een jaar gereisd. Dat wilden we met kinderen nog wel een keer herhalen.
Helaas niet van gekomen. Nu willen ze niet zo lang weg.
Veel plezier in karhmandu en met de rest van de plannen.
LikeLike
Hoi Geert. Leuk dat je volgt! Misschien willen ze nog wel een tijdje weg na het zien van leuke foto’s. 😉
LikeLike
Hoi hoi,
Kan me helemaal voorstellen hoe indrukwekkend dat moet zijn voor Terra! Ik zou het zelf ook zo ervaren, geloof ik 😉
Maar gelukkig heeft ze jullie, super lieve ouders om alle indrukken samen mee te verwerken en een plekje te leren geven.
Komt vast goed. Jij hebt het ook geleerd, Maaike 🙂
Groetjes, Floor
LikeLike
Lief, dank je wel. Komt zeker goed. En is al goed!
LikeLike
Hoi stoere wereldreizigers!
Dankjewel voor jullie berichtje. Onze ‘vakanties’ hebben elkaar net afgewisseld 😉
We wensen jullie een ontzettend mooie, leerzame, gezellige, inspiratievolle en vooral onvergetelijke tijd samen op reis! Ziet er nu al uit als geslaagd en alle inspanningen waard!
Veel liefs, Stijn, Gaby, Mads en Lena
LikeLike
Hi! Ja inderdaad! Dank jullie wel en tot in het voorjaar! Liefs van ons
LikeLike
Hallo Maaike, Ruud, Terra en Maila…..het zal niet meevallen de eerste dagen. Alle mooie indrukken en ervaring maken uiteindelijk ook de kinderen rijker in alle opzichten. Veel groeten uit Nijmegen
LikeLike
Dank Cornelis. Ik denk dat m’n nieuwe blog daar een mooi voorbeeld van is. 🙂 Dank voor je berichtje!
LikeLike