Waarschijnlijk ga je hier veel uitroeptekens zien, maar dat heeft een reden:
Ik ben alleen thuis, maar ik sta te stuiteren door de kamer. Zojuist heb ik op ‘betalen’ gedrukt en heb ik vier tickets naar Nepal geboekt! Bijna onwerkelijk, zo voelt het! Ik heb zin om mensen te bellen en het van de daken te schreeuwen. Soms kan je momenten van geluk intens ervaren als je alleen bent, maar nu heb ik zin om het te delen. Appjes naar vrienden, m’n ouders bellen en vooral heel hard WHHIIHOOOO schreeuwen door de kamer!
Vier enkeltjes Nepal. Geen retour. Uiteindelijk bleek dit voor ons de beste optie te zijn. We willen daarna naar Vietnam en zullen waarschijnlijk Nepal uitvliegen met een low-cost airliner uit Azië.
Het staat nu definitief vast. 18 oktober vertrekken we. Ik merk dat ik, naast mijn jubelstemming, iets voel wat ik al heel lang niet meer gevoeld heb. Een andere vorm van vrijheid. Hét gevoel van vroeger, van toen ik weer eens voor 6 maanden weg was. Reizen is voor mij terug naar de basis. Het draait om eten, drinken, slapen en verwonderen. Net als een klein kind.
De speeltuin is (weer) geopend…
Wat ik misschien ook wel voel is een soort van thuiskomen. Thuis komen in het gevoel van ultieme vrijheid. Alleen maar een rugzak vol bezittingen en elkaar; meer heb je niet nodig.
Ik droom regelmatig weg bij het volgende plaatje: in een lief, klein appartementje in de natuur van Nepal, uitkijkend op de hoge besneeuwde bergen van de Himalaya, thee drinkend terwijl we een spelletje doen, en als het spelletje is afgelopen lopen we naar het dorpje waar we met de lokale kinderen in contact komen, enz… Ik kan nog wel even doorgaan.
Uiteraard heb ik ook andere beelden in mijn hoofd van jengelende en zieke kinderen, teveel herrie en smerigheid, boven de pot hangen, rampzalige scenario’s op te drukke busstations, maar die blokkeer ik nu gemakshalve maar even.
Even genieten van dit prachtige moment. Vier tickets Nepal. Het aftellen is nu echt begonnen. Nog 195 dagen.
Op het geboortekaartje van Terra hadden wij een versje gezet:
Meisje, lief meisje
Reis je met ons mee?
Jouw kleine handje
in de onze
Nu hebben we twee kleine handjes in twee grote handen. Met z’n vieren de wereld in.
Gezin op wereldreis 