Het zal me …

“Eh, volgens mij zag ik een muis.” zei ik. “Echt? Waar dan?” vraagt Ruud. “Nou, hier onder het bed.” We zitten in de Reunification Express. De beroemde trein die Hanoi met Ho Chi Minh verbindt, van noord naar zuid. Maila hangt met haar krullenkoppie naar beneden, stuntend op het bovenste bed. Terra ligt op het andere bed haar huiswerk te maken. We proberen de muis uit onze cabine te krijgen, maar het snelle diertje kruipt in de prullenbak. Dan maar de gehele prullenbak op de gang. Het land trekt aan ons voorbij en we zien vooral rijstvelden, riviertjes, water, heuvels, de zee bij Hue en dorpjes. Het zal Terra en Maila worst wezen. We hebben vier bedden in onze eigen cabine en Maila wil het liefst van beneden naar boven, om tien seconden later weer naar beneden te klimmen. Hygiëne is er niet echt, gezien de muis en overige levende have in de kussens, maar zo’n treinreis is al een belevenis op zich. Onze trein brengt ons naar Hoi An.

• 

• 

Lucky Leaf Villa is ons verblijf voor de komende elf nachten. Bi en Kim heten ons welkom. Al snel wordt duidelijk dat Bi er een andere zienswijze op na houdt. Ze fluistert me toe dat we maar beter ergens anders kunnen eten, want hier is het niet zo goed. De was laten doen? Hier is het veel te duur, de buren zijn veel goedkoper. Het ontbijt is wat karig vindt ze zelf, dus als we iets anders willen moeten we maar heel boos doen tegen Kim, de eigenaresse. Dan luistert ze wel. In onze kamers zit de kraan los, de douchedeur valt bijna uit z’n schroeven en de blikjes in de koelkast zitten onder de schimmel. Daarbovenop hebben we een ‘villa’ geboekt en blijken het gewoon twee losse kamers te zijn, met een meerprijs van 100 dollar. “Je moet gewoon gaan schreeuwen en dreigen tegen Kim,” zegt Bi met een onderdrukte felheid. “Dit is al vaker gebeurd en ze luistert niet!” Ik heb het idee dat ze zelf graag zou willen schreeuwen en dreigen tegen haar bazin en voel de plaatsvervangende druk op onze schouders. Elf dagen? We openen onze laptop om nog eens goed te kijken naar annuleringsvoorwaarden. Helaas… Niet zo Lucky… We besluiten er maar het beste van te maken.

Ook hier; de dames zal het worst wezen. Er is een zwembad! Een grote fijne kamer, het is lekker rustig, je kunt pannenkoeken eten voor het ontbijt én we gaan een broodmaaltijd eten met Kerst, net als thuis!

• 

• 

Om vier uur ’s middags, een paar uur voor onze maaltijd, worden we verrast door een heuse Kerstman. Kim had speciaal voor de meiden cadeautjes gekocht en een Vietnamese Kerstman geregeld, met een hilarische snor die in je oog prikte als je naast hem stond. Een kersttaart werd uit de koeling gehaald en Jingle Bells klonk door de speakers. Ze deden er alles aan om ons, de enige gasten, een kerstgevoel te geven. Zelf genoten ze er ook zichtbaar van.  

Ik werd me ineens bewust van de eenzaamheid van beide dames. Kim zit iedere avond alleen haar achter haar bordje ‘Receptie’. Ze heeft geen vriend, er komt niemand langs, het hotel is haar kleine gevangenis geworden. Bi heeft een klein kindje, maar haar man is er vandoor, haar moeder is vorig jaar overleden en ze woont nu weer bij haar vader. Ze krijgt tranen in haar ogen als ze erover praat. Ze moet zeven dagen per week werken en haar kind iedere dag naar de crèche brengen. Twee eenzame zielen samen in een leeg hotel, niet van elkaar wetend hoeveel ze misschien gemeen hebben. De pomp van het zwembad is de enige hartslag die er nog is. En zelfs die staat vaak uit.

Wij voelden ons allesbehalve eenzaam. Drie kaarsjes, een heerlijk gedekte tafel en allemaal tranen van geluk over de wangen. Dankbaar voor waar we zijn, hoeveel vrijheid we genieten, dat we zoveel van elkaar houden; we bleven maar proosten met ons viertjes. Een Kerst om nooit te vergeten.

Net als de rest van de dagen in Hoi An. Een fijne tijd hebben we gehad. Het is een verschrikkelijk toeristisch dorp, je struikelt er over de busladingen Chinezen en Koreanen die de authentieke huisjes komen bekijken, maar het is de omgeving die voor de relaxte sfeer zorgt. En niet te vergeten de prachtige, gekleurde lantaarns in de straten.

• 

• 

• 

• 

Een greep uit onze activiteiten: met een scooter door de kleine weggetjes langs de rivier crossen. Hard gillen op het strand waar de wind en de golven op de zandzakken beuken. Naar een theatervoorstelling met mooie danseressen. Een eigen masker schilderen. Zwemmen in de regen. Vietnamese pannenkoeken maken. Worteltaart eten bij de Australische deli op de hoek. En een zeiknatte fietstocht over de eilandjes.

“Waarom loopt die mevrouw zo krom?” vraagt Terra mij. We zijn met een fietstour mee en fietsen 20 km langs lokale ‘fabriekjes’. Bij de eerste stop konden we zien hoe ze rijstvellen voor loempia’s maken, bij de tweede hoe ze houten, oceaanwaardige boten bouwen en bij de derde een mattenweverij. Er loopt een oud omaatje, haar rug is zo krom als een garnaal en haar benen staan in een rare stand. Ze neemt op haar hurken plaats op de drie meter lange mat en gaat verder met weven. Onze gids Lyna vertelt: “Deze vrouw is 98 jaar en weeft al sinds haar 8^e levensjaar. Omdat ze iedere dag wel 10 uur gehurkt zit kan ze niet meer normaal lopen.” Ik buig naar Terra en vertel haar wat ik zojuist heb gehoord. De mat ziet eruit als zo één die je koopt bij de Xenos, maar dan in het groot. “Hoeveel kost zo’n mat?” vraag ik. “4 dollar” antwoord ze. ‘Wat?’ denk ik bij mezelf. Riet snijden, stengels halveren, drogen, kleuren, weer drogen, sorteren, vervolgens drie uur weven en dat kost 4 dollar? “Yes, and there comes a middle man, buys a lot of mats and sell them for 30 dollar each,” voegt ze er nog aan toe. Ik kan niet anders dan diep buigen voor deze mevrouw. Ongelooflijk. Haar ogen kijken niet ongelukkig, ze sprankelen zelfs. Ze is trots.

• 

• 

De laatste stop is bij een fabriekje waar ze rijstwijn maken, oftewel ‘Happy Water’. Eerst krijgen we het proces te zien, om te eindigen aan een tafel waar verschillende rijstwijnen uitgestald worden. De meest bizarre is toch wel de fles met twee flinke hagedissen erin. “Wil er iemand proeven?” vraagt Lyna. Ik gruwel bij het idee. Een paar dapperen onder ons drinken een glaasje. Ik niet. Ik ben niet zo’n held. De aanbeveling “It is for good health!” klinkt weinig overtuigend. Ik eet wel een appel.

Terra is al naar buiten gelopen. Haar kleren zijn doorweekt van vijf uur fietsen, maar ze klaagt niet. Heeft honger, maar is nog altijd vrolijk. Heeft 20 km gefietst, maar kan nog er nog wel een paar wegtrappen. Deze blonde dappere heeft geen hagedis nodig om sterk te zijn…

Misschien leert reizen je dat wel. Je wordt steeds beter in verduren. Omstandigheden, het eten, lange autoritten of rare gewoonten. Het hoort er gewoon allemaal bij. Alsof verduren een nieuwe vaardigheid wordt. Terra en Maila leren hier optimaal hoe het ‘je worst zal wezen’! 🙂