Wonderlijke wereld(en)

We zaten een ijsje te eten bij de bakker. Onze haren gortdroog door het zoute water, moeie oogjes van de intensieve dag, maar nog in een euforische stemming. “Weet je,” zei Maila, ”Ik weet nu dat het een schildpad heet!” En nog even snel erachteraan: “Al wel een tijdje hoor.” Terra keek me aan met één wenkbrauw omhoog en ik vergat kort m’n ijsje. “Huh. Hoezo? Ik snap je niet helemaal,” vroeg ik. Met een blij koppie zei ze: “Het is dus een schild-pad. Geen scheel-pad! Hij kijkt helemaal niet scheel!” Op dat moment smolt ik harder dan mijn ijsje.       

De dag ervoor waren de dames aan het springen op het springkussen en manlief en ik aan het overleggen. “Oke, laten we het maar doen dan,” zei Ruud. Met een zucht sloot hij de laptop, onze budgetberekening als laatste geopend. We hebben lange tijd een sluitende begroting gehad, maar de laatste weken loopt het wat meer in de papieren. Dankzij de vele kilometers en ons belachelijk fijne huis in Streaky Bay waarschijnlijk. Of de vele ijsjes. Of de aangeschafte snorkels met bijbehorende anti-mist spray. “We hebben ze niet voor niks gekocht, laten we ze dan ook maar goed gebruiken.”

Met een grote grijns op m’n gezicht liep ik weer naar de overkant, naar het kleine winkelcentrum tegenover de camping in Coral Bay. “Daar ben ik weer!” zei ik tegen het meisje van de touroperator. “Cool! You’ll love it! Morgen om 8:30 uur vertrekken we. Dat is dan 600 dollar.” Nu was het mijn beurt om te zuchten terwijl de creditcard het betaalschermpje aanraakte. Maar m’n grijns bleef staan. 😊

De volgende ochtend bestond ons ontbijt uit flink veel boterhammen en een pilletje tegen zeeziekte. Een volle dag snorkelen op het Ningaloo Reef stond op het programma! Op bezoek bij reuzenmanta’s, rifhaaien en schildpadden. Dit rif is wereldberoemd en is één van de mooiste gebieden ter wereld om te snorkelen of te duiken. Het koraal is, in tegenstelling tot het Great Barrier Reef dat aan de oostkust van Australië ligt, in gezonde staat en wordt goed beschermd.

Twee uur na ons ontbijt lagen we in het water. Onze snorkelsessies gingen als volgt: iedereen babyshampoo in z’n bril, afspoelen, flippers aan, de kapitein toetert, iedereen het water in, Maila dobberde en zwom met zo’n piepschuim buis en werd voortgetrokken door een crewlid met een zwemboei. Flink stuk zwemmen naar het ondiepe koraal waar de boot niet kon komen en daar konden we naar hartenlust duiken en flipperen met de bewoners van de zee! We hebben vissen met de meest vrolijke kleuren gezien. Rondcirkelende rifhaaien in de diepte beneden ons. Lome schildpadden. Blauwe en oranje zeesterren. Zeekomkommers. Een tijgerhaai. En zelfs een paarse octopus! Dankzij onze fotograaf hebben we deze prachtige foto’s 🙂

• 

• 

Op een andere plek werden we gedropt boven de reuzenmanta’s. Reuzenmanta’s, of ook wel Grote Duivelroggen genoemd, zijn gigantische dieren. Een volwassen rog heeft een spanwijdte van 7 tot 8 meter, hun mond zit aan de voorkant en opent zich als een soort trechter voor plankton en kleine visjes. Hun ogen zitten aan de onderkant, waardoor ze niet zien wat er boven hen gebeurt. Ze vliegen als het ware door het water met hun ‘vleugels’. Het is flink doorzwemmen om ze bij te houden! Wij hadden het geluk dat ééntje zich omdraaide, ons aankeek, even op de kop bleef vliegen waardoor we zijn buik konden zien. Wat een beest. Zo machtig. Daar zwem je dan, met een dier wat al bestond toen de dinosaurussen er nog waren. Onbeschrijflijk…

• 

• 

Terra was als (nóg) een vis in het water. Als een volleerde zeemeermin dook ze naar de diepte, om boven haar snorkel weer leeg te blazen. En nog een keer. En nog een keer. Maila heeft nog niet eens haar zwemdiploma, maar kan dobberend snorkelen als de beste. Een paar momenten zwommen we met z’n vieren hand in hand. Samen één. Ruud en ik aan de buitenkant, de meiden aan de binnenkant, elkaar vasthoudend. Het gaf me hetzelfde gevoel als met z’n vieren door de Himalaya te trekken. Een sterk team zijn we. Een hecht ‘WIJ’.

Onze dagen in Coral Bay waren heerlijk. Om het maximale uit het Ningaloo Reef te halen reden we daarna door naar Cape Range National Park, bij Exmouth. Campingplekken liggen er verspreid langs de kust, waar je kan snorkelen, kitesurfen, duiken of lekker niets doen. Er is geen drinkwater, er zijn geen douches, je moet zelfvoorzienend zijn. Makkie voor ons! Dachten we. Water gaat goed, diesel ook, douchen doen we onder een waterzak, maar er is één groot nadeel aan onze auto. Als het waait kunnen we geen luifel uitklappen. Als het waait én de zon schijnt wordt het nog lastiger. Geen schaduw, 40C graden en wind is een probleem. Resultaat? Vier hangerige mensen die de heetste uren uitzitten met liedjes luisteren, iets kijken op de Ipad of kletsen over thuis komen in Nederland. Klinkt nog als redelijk te doen. Maar dit hoort er ook bij: “Ik wil dit liedje niet. Ik wil een ander liedje.” “Ja maar ik niet. Heeee, blijf er eens af! Nou! Dit was míjn liedje! Maaaaam!” Gehuil. “Ja maar Terra pakte ineens de Ipad!” Ik: “Kunnen jullie nou eens ophouden? Het is veel te warm voor dit soort onzin. Allebei om de beurt. Duidelijk?” Ruud: “Moet dit nou? Jullie zitten alleen maar te mopperen, ik word er gek van!” In koor en hard: “WIJ ZITTEN NIET TE MOPPEREN! Dat is niet eerlijk papa!!!”

Pffff. En er waren niet eens veel vliegen.

• 

• 

• 

Buiten de hete uurtjes om was het fijn. Eten terwijl de je zon in de zee ziet zakken. Een memorabele sterrenhemel. Beetje prutsen rondom de camper. Ziekenhuisje spelen in de daktent. Maar het mooiste waren de schildpadden. Iedere dag even snorkelen naar deze wonderlijke huisjes onder water. Zij moeten, net als wij, adem halen boven water. Soms liggen ze een tijdje tegen een steen aan te schurken in de diepte, soms gaan ze naar boven voor een ademteug.   

Ik heb één keer wel 10 minuten met een schildpad gezwommen. Naast me. Ik raakte zijn gladde schild even aan. We zwommen 10 cm van elkaar af. Af en toe keek hij me even aan. Alsof we als vrienden even samen een blokje om deden. We zwommen ook letterlijk een rondje om het koraal. Magisch. Een wonderlijke wereld.

• 

Inmiddels zitten we bij Shark Bay. Een stuk zuidelijker. Ertussenin zat een doktersbezoek voor Maila’s oog, drie roadhouses, een space- en techniekmuseum in Carnarvon en 700 kilometer.

Nog twee weken te gaan. Dan is onze reis afgelopen. De werelden beginnen al door elkaar te lopen. Opdrachten komen binnen via de werkmail. Contact met de makelaar over het huis. In Perth heb ik drie werkafspraken staan. Appjes met bemoedigende woorden ‘Geniet nog even!’.

Over 14 dagen landen we op Schiphol.

Kun je heimwee hebben naar iets terwijl je er nog bent? Het antwoord is ja.