Dag Azië, hallo Australië

‘Huh? Mag het wc papier hier in de wc?” Maila zat op de wc in ons huisje, in Perth. Het was duidelijk dat we even moesten wennen. In de kamer lagen stroopwafels, vlokken, een Donald Duck, een boek van Roald Dahl, dropjes, een knuffeltje, nog meer dropjes en kaas! Verzonden door lieve vrienden en familie.

Kort daarvoor werden we ontvangen op het vliegveld door Steve. Hij is één van de ‘bikers’ die we hebben leren kennen in Nepal. Hij heet ‘de Mol’ met z’n achternaam, maar dat is ook het enige Nederlandse woord wat hij kent. ‘Welcome to Australia folks!! Ik heb een auto voor jullie klaar staan, die kun je gewoon lenen, maandag gaan jullie twee nachten met mijn boot naar Rottnest Island en woensdag regel ik even een diner met alle andere luitjes uit Nepal. Right?”

Wat een welkom. Wat een luxe om zo ontvangen te worden. Wisten wij veel dat het nog gekker zou worden.

Buiten stond een witte, vrij nieuwe Range Rover op de parkeerplaats. Het duurde even voordat ik doorhad dat dit de auto was die we mochten lenen. “Kijk maar wanneer je ‘m terug brengt en ik geef je nog even het nummer van Yannic, mijn schipper,” zei Steve. Ruud en ik zaten elkaar aan te gapen. Schipper? Range Rover?

Drie nachten hadden we een huis geboekt. Wasje draaien, zelf koken, op een vloerkleed Donald Duck lezen, de finale van de Australian Open kijken, een shopdag voor bikini’s, zwembroeken, petjes en uv-shirts, de meiden uitleggen hoe het hier zit met giftige spinnen en slangen, tassen herpakken en zoals het hoort in Australië: barbecueën!

Maandagochtend werden we verwacht in de jachthaven. Mijn idee was dat we met een bootje gingen varen naar het eiland, daar in een huisje zouden verblijven en dan weer terug. Zoiets. Yannic liep voor ons uit. We kwamen langs de kleine zeilboten. De motorboten. De grotere motor- en zeilboten. Ik telde het kleine aantal boten dat nog voor ons lag. De dames telden het aantal kwallen in het water. We kwamen bij de kleine jachten, de iets grotere en hielden stil bij een enorm jacht. Ik stond perplex. Wij, op deze boot? Vijf slaapkamers, vijf badkamers, een houten vloer, drie verdiepingen, een keuken, een zithoek, twee eettafels, sup-planken en twee kayaks. “Dit is jullie slaapkamer en de meiden kunnen kiezen uit deze twee,” wees Yannic ons aan. “Dus we gaan slapen op de boot?” vroeg ik. “Yep,” zei hij grinnikend. Waarschijnlijk hing mijn tong nog ergens op mijn knieen. “Jee…,” stamelde ik. Terra en Maila dansten de boot door en waren niet meer te stoppen. “Wihooooo! Gaan we echt hier slapen? Ik wil in dit bed! Nee, ik in dit bed! Hee, een kapiteinspet. Mag ik die op? Mag ik even aan het stuur? Kom we gaan naar buiten! Nee, naar beneden! Zullen we schippertje spelen?” Alles aan boord en we konden gaan.

• 

• 

Twee uur varen. Dat moest lukken. Ik ben niet zo’n held met golven en deining. Zeeziek, autoziek, luchtziek. Ik heb het allemaal. Gelukkig hadden we nog wat medicijnen gekocht tegen zeeziekte. Ik moest dan ook letterlijk en figuurlijk even slikken toen we bij aankomst niet aan wal gingen, maar een stuk voor de kust voor anker bleven liggen. Twee pakjes heb ik opgegeten, in drie dagen tijd.

Onze dagen op de boot en het eiland waren in één woord: geweldig. Rottnest Island is ooit ontdekt door een Nederlander. Hij dacht dat de kleine dieren op het eiland ratten waren en noemde het ‘rattennest eiland’. Het bleken uiteindelijk geen ratten te zijn, maar quokka’s. Kleine buideldieren die alleen op dit eiland voorkomen en nergens anders in Australië. Maar de naam Rottnest Island was al geboren. Het huidige eiland is ingericht op toerisme. In de jaren 1880-1930 had het een andere bestemming. Er stond een gevangenis, waarin vele Aboriginals werden opgesloten. Zonder enige aanleiding. De geschiedenis van Australië is, net als die van Cambodja, er ook eentje om je in te verdiepen. Het enige overblijfsel van deze geschiedenis op Rotto, zoals de inwoners van Perth het eiland noemen, is het museum. Samen met de rondscharrelende, schattige quokka’s.

Wij hebben drie heerlijke dagen vol met zand, zee en boot gehad. Ook de natuur deed een duit in het zakje. Een pijlstaartrog schoot onder onze sup-plank door. Een pelikaan kwam op bezoek bij de boot. Gekke, kleine kwalletjes met vier bruine sliertjes, alsof ze vier benen hadden. De immer aanwezige geur van eucalyptus door de vele eucalyptusbomen.

• 

• 

• 

Op onze laatste avond op de boot, onder het genot van een kaasplank en een witte wijn, sloegen Ruud en ik aan het dagdromen. Hoe zou het toch zijn om in Perth te wonen? Veel meer buiten te leven? Of nog langer op reis te kunnen?

Amper een week daarvoor deden we hetzelfde, maar dan op het dakterras van ons hotel in Siem Reap, Cambodja. Hoe zou het zijn om weer terug te zijn in Nederland? Wat heeft de reis tot nu toe met ons gedaan?

We keken terug op ons bezoek aan Angkor Wat. Het grootste, religieuze bouwwerk ter wereld. Oude tempels, verscholen in de jungle. Verspreid over een gebied van 20 bij 30 kilometer liggen honderden tempels, overwoekerd door de wortels van de bomen. Rond 1100 herbergde Angkor 1 miljoen inwoners terwijl Londen destijds nog maar een luttele 30.000 inwoners had.

• 

• 

• 

Het was erg indrukwekkend om dit te kunnen zien. Uiteraard waren we niet de enige. Jaarlijks trekt dit Unesco Werelderfgoed 1,5 miljoen bezoekers. Het was dan ook even puzzelen hoe we de massa konden ontwijken. Iedereen staat namelijk om 4:30 uur op om de zonsopgang te zien boven Angkor Wat. Iedereen wil de mooiste tempels bekijken. Bij één tempel telden we ongeveer 120 bussen. Hordes Chinezen en Japanners liepen achter hun gidsen met vlaggetjes. M’n gepuzzel was het waard; we hadden sommige tempels bijna voor onszelf. Een unicum! Twee ochtenden en één middag zijn we met de tuktuk op pad geweest. Je zou toch denken dat de meiden een keer tempelmoe zouden zijn, maar alles behalve! Creatieve fotosessies werden bedacht, nisjes ingedoken, radslag doen in een binnentuin en vooral heel veel springen over stenen met als argument: “De vloer is lava!” 😊

• 

• 

• 

Om 5:00 uur opstaan, hopsen en verwonderen, resulteerde dan ook in een dutje in de tuktuk.

Een groter contrast is er bijna niet. Van tuktuk naar Range Rover. Van iedere avond een menu kaart uitpluizen naar zelf barbecueën. Van tempels naar turquoise stranden. Van een wiebelboot op de Mekong naar een 3 miljoen dollar jacht.

We missen de tuktuks nu al. Maar er is gelukkig één overeenkomst tussen Azië en Australië: het leven speelt zich grotendeels op straat af. Of in de natuur. In ieder geval buiten. We love it.   

• 

• 

Inmiddels zitten we in Busselton. Drie uur onder Perth. Met onze eigen auto! Alles zit erin. 140 liter water, twee daktenten, 180 liter diesel, een koelkast die tevens als vriezer kan fungeren, zonnecellen op het dak, een grote luifel, een stapel offroad kaarten en…

dropjes, kaas en een Donald Duck!