Grensoverschrijdend

Dichtbij klinkt een geweerschot. Ik huiver, terwijl ik in een nauwe tunnel onder de grond zit. Maila loopt voor me met een aardbeienijsje in haar hand. Het is niet het laatste schot. Er volgt een geweersalvo, keihard en vlakbij. ‘Waarom hier?’ vraag ik me af. Welke idioot heeft het bedacht om bij een oorlogsmonument een schietbaan neer te zetten, waar je voor 10 dollar 10 schoten mag lossen? Er wordt met scherp geschoten, zonder beveiliging. Wat heb je liever, een AK 47 of een Amerikaanse rifle? 

We zijn bij de Cu Chi tunnels. Op twee uur rijden van Ho Chi Minh City is dé plek waar je het onderaardse gangenstelsel van de Viet Cong kunt bekijken. Tijdens de Vietnamoorlog hebben de Vietnamese guerillastrijders een ingenieus netwerk van tunnels aangelegd, in totaal 250 km lang en sommige zelfs 10 meter diep. Ik probeer het in Jip en Janneke taal aan onze lieve kleuter uit te leggen. “Vroeger was er oorlog.” begin ik fluisterend terwijl Ruud verder luistert naar het verhaal van onze gids. “Wat is oorlog?” vraagt Maila. “En waarom praat die meneer zo lang? Ik heb het heet, waarom moet ik deze sokken aan?” Ik besluit de sokken even te negeren en wijs op de ingang van een tunnel. “Oorlog is dat groepjes mensen met elkaar vechten en hier hebben de Vietnamezen dat gedaan. Tegen de mensen van Amerika. En ze gingen zich verstoppen. Onder de grond.” Ze kijkt van de tunnel naar mij. “Een soort van verstoppertje?” vraagt ze. “Eh, ja. Maar dan omdat ze anders dood gingen. En ze verstopten zich in een lange gang. Daarin.”

• 

• 

Even een paar feiten: 250 km netwerk is in dit gebied gebouwd. Alles met schop en emmer. Complete slaapkamers en ziekenhuizen bevonden zich op 10 meter diepte. Veel tunnels waren 90 cm hoog en 60 cm breed. Groot genoeg voor een Vietnamees om op z’n hurken te kunnen zitten, urenlang. De grotere Amerikanen pasten er simpelweg niet door. Als ze er wel doorheen kwamen, liepen ze vaak in een gruwelijke boobytrap. Over alles was nagedacht. Rookkanalen, afwateringssluizen, regentijd, hoe misleidende voetsporen konden worden gecreëerd, de bommenkamer enz. Vele gezinnen leefden zelfs zes jaar onder de grond!

De tunnel waar Maila en ik doorheen liepen is een paar centimeter hoger gemaakt voor de toerist. Desalniettemin blijft het een bizarre ervaring om 120 meter onder de grond te kruipen en boven je knallende geweerschoten te horen. Maila werd eruit getild en zei alleen maar: “Nog een keer, nog een keer!” Zelfs het ijsje had het overleefd. 😊

• 

• 

Waar het ook knalde was op het dak van ons appartementencomplex. Oudjaarsavond brachten we door in Ho Chi Minh. We hadden de meiden beloofd: eerst een tukje, daarna een Tucje. En zo stonden we om 23:59 uur met z’n allen op de 26^e verdieping, naast het zwembad, met chips, twee slaperige koppies en een pakje yoghurtdrink af te tellen tot het nieuwe jaar. Met knallend vuurwerk het nieuwe jaar in, uitkijkend over de skyline van deze metropool.

• 

• 

• 

• 

We hebben maar even flink gebruik gemaakt van de luxe die HCMC biedt. Grote shoppingmalls, een 3D museum, een ‘westerse’ supermarkt, een fitness bij ons appartementencomplex en het zwembad. Het grappige is dat ik na twee dagen verrast werd door mijn eigen woorden: “Kun je wasmiddel en vuilniszakken op het boodschappenlijstje zetten?” Ik was even stil, begon te grinniken en besefte me dat ik al 2,5 maand niet meer zo’n soort zin had gezegd. We waren amper twee dagen in een huis en de boodschappen, de afwas, de vuilnis wegbrengen, de was, de kamers vegen, kortom huishoudelijke taken kwamen al om de hoek kijken! Hoe snel kun je weer in de kleine verplichtingen geraken? Gelukkig duurt het grote werk, lees: Frankenstraat in Mook, nog een paar maanden.

Vandaag zei Terra: “Kunnen we geen reizigersfamilie worden?” Ik vroeg haar wat ze daar mee bedoelde. “Nou, dat we nog vaker en langer weg gaan. Nog meer reizen maken.” Ik zie ze dagelijks genieten, maar dit had ik niet verwacht. Vervolgens vroeg ik Maila wat zij daar van vond. Ze keek verdrietig. “De reis is al bijna voorbij en dat vind ik jammer. Ik vind het zó leuk mama.” Ze kreeg bijna tranen in haar ogen. En ik daardoor ook, ik was ontroerd. We konden haar geruststellen dat we nog niet op de helft zitten. “We zijn nu in Cambodja, waar we nog twee weken hebben. Dan nog twee nachtjes Kuala Lumpur en dan nog drie maanden Australië. Is dat genoeg voor jou denk je?” Ze dronk tevreden haar koude chocolademelk op.

• 

• 

• 

• 

• 

Cambodja? Ja! Nog een land erbij. We hebben eerst een paar heerlijke dagen in de Mekongdelta gehad, om daarna over land naar Cambodja te reizen. Niets leuker dan te voet een grens over te steken! Rugzak op, stukje lopen, grens van Vietnam een stempel krijgen, grens van Cambodja een stempel krijgen en nieuwe avonturen tegemoet. Alles is weer anders. De mensen, het eten, de taal, de wegen, religie en ook hier een afschuwelijke geschiedenis.

De enige overeenkomst is de temperatuur. Met of zonder sokken, het blijft 35 C graden. 😊