Lieve Lién en Pho Bò

Ik zit haar aan te gapen. “Two weeks ago?” vraag ik, met open mond. “Yes yes, two week ago, I have baby.” Ik had een baby’tje gezien, maar had niet gedacht dat dit frummeltje van haar zou zijn. Onze gastvrouw Lién loopt niet, maar ze rent, ook al is het maar drie meter. Ze is er dag en nacht. Ze kookt, poetst, maakt ontbijt, brengt gasten met een scooter naar de bus, regelt fietsen tot 23 uur ’s avonds en zit geen minuut stil. “But… if it’s two weeks ago… how are you?” stamel ik. “Yes, yes. No problem. Two days rest and then work again.” Allemachtig. Komen wij aan met onze drie maanden zwangerschapsverlof.

Haar neefje is er ook. En haar moeder en haar oma. Oma is 90 jaar. Laatstgenoemde loopt erbij alsof ze in staat is in d’r eentje een heel rijstveld om te ploegen. Opa is 100 en komt op de scooter aangereden. Vader is de eigenaar van de ‘homestay’, is 54 en ziet eruit als een jonge kerel. Wat is dit? De familie Incredible?

Drie nachten in Tam Coc. Ik had er wel een week kunnen blijven. Terra en Maila waren in hun nopjes met ons onderkomen. Eindelijk slippers aan, warme jassen uit en zon op de wangen. Springen over de paadjes, obertje spelen, kijken hoe de waterlelies open en dicht gaan, parfum maken van bloemblaadjes en kruiden, spelen met de puppie Doedel en als hoogtepunt meehelpen met de kerstboom versieren. Compleet met plastic (stuiter)ballen en besneeuwde kerstmannetjes.   

• 

• 

• 

• 

Ruud en ik zakten ook onderuit op dit prachtige, warme plekje. In tegenstelling tot de dagen ervoor. Die zagen er iets anders uit.

Na koorts en hoofdpijn wilden wij graag zand tussen de tenen, verlaten stranden, warmte en geen kudde-praktijken. Een vierdaagse tour naar Bai Tu Long werd het. Iedereen gaat naar Ha Long, wij naar het minder bezochte, maar even mooie, verder gelegen Bai Tu Long.

Even tussendoor, een nadeel aan Vietnam is dat je weinig zelf kunt regelen. Wil je een meerdaagse wandeltocht in Sapa doen? Moet je een tour boeken. Kaarten zijn er niet, je kunt niet overal verblijven en er zijn geen routes. Wil je naar een National Park om apen te spotten? Moet je een tour boeken. In het park zijn geen voorzieningen, geen vervoer, plus je hebt een gids nodig anders verdwaal je. Op eigen houtje fietsen in de Mekong zes dagen? Onmogelijk. Niemand verhuurt fietsen met fietstassen. U kunt wel een pakket boeken. Kost u €400,- euro per dag (geen grapje), inclusief volgwagen, gids, toeristische ooh en aahs, maar het is weer exclusief de fiets. Dat is omgerekend drie keer ons dagbudget.

Laat ik Bai Tu Long positief beginnen. De fijne momenten.  

• Kayakken. Uurtje peddelen tussen de oesters en de immens steile kalk-rots eilanden.
• Zelf loempia’s maken. Hoopje groente in een rijstvelletje rollen en daarna smakelijk je eigen loempia opeten.
• Op een verlaten strand tekeningen in het zand maken, schelpen zoeken en lekker hard rondrennen.
• Op een klein motorbootje het roer overnemen, even de kapitein zijn.
• Een lokale markt bezoeken met de meest smerige dingen om te eten (schildpad en kwal), om daarna bij de uitgang een broodje hotdog met ketchup te verorberen. Wat een aangenaam maaltje was na vier dagen rijst met vis.

Daar tegenover stond: Pho bo (noedelsoep met rund) moeten eten voor het ontbijt. In koor: “Aah, moet dit echt? Ik lust geen soep met stukken vlees.” Alle restaurantjes waren gesloten, waardoor er weinig aanbod was. Op de boot octopus voorgeschoteld krijgen, compleet met nopjes aan de tentakels. “Gatver! Dat is écht smerig!” riep Terra. “Dat ga ik echt niet eten!” Nou, ik zal je verklappen; je moeder ook niet.

Een gebroken ketting tijdens het fietsen, een stomme saaie wandeling door het dooie dorp, 10 uur heen en terug in een busje, nog meer vies eten en als laatste een koolmonoxidevergiftiging die we net op tijd ontdekten. Ik vroeg me al af waarom ik zo duizelig was terwijl ik in mijn bed lag.

• 

• 

• 

• 

• 

Na vier dagen waren we weer terug in Hanoi. Tijdens een pizza keken we eens terug op onze excursie. Voor ons werd duidelijk dat we graag zelfstandig en langzaam reizen. Tijdens een tour wordt alles voor je bepaald. Wat je eet, hoe laat je eet, hoe lang je pauze hebt en daarmee hoe lang je op de wc kunt zitten, hoe laat je moet opstaan, welk restaurant, hoe het schema in elkaar zit en zo nog wat reglementen.  

Komende uit Nepal waar we alles zelf konden regelen, was dit even wennen. ‘Zou dit dan het beeld zijn voor de komende zes weken?’ vroegen we ons af. Zit Vietnam zo in elkaar? Een doorgewinterd toeristisch land waar je afhankelijk bent van reisbureaus?

Ja en nee. Ons verblijf in Tam Coc bewees gelukkig ook het tegendeel. We hadden het er zo fijn gehad. Beetje fietsen, boottochtje, een grot bekijken, lekker hangen en spelen in de tuin. Weer wat regie over onze eigen tijd. 😊

“Bye bye!! Thank you, thank you!!” We verlieten onze Incredible Familie, om weer verder te reizen naar het zuiden.
Maila’s knutselwerkje hing in de kerstboom, Doedel vrat voor de laatste keer Terra’s veter op en we kregen nog even wat extra bananen in de tas gestopt. Oma stond met haar klein-kleindochter in de armen naast onze lieve gastvrouw Lién. Warme temperaturen én warme mensen. Voeding voor het hart.

We gaan weer goed. Twee lange treindagen zitten erop. We zijn nu zijn in Hoi An, waar we Kerst en Oudjaar gaan vieren.

Fijne feestdagen gewenst en tot in het nieuwe jaar!!

Veel liefs!