Ins en outs

Het snot druipt op m’n kussen. Ik lig op mijn linkerzij, Terra ligt slapend naast me in het grote bed met haar benen in m’n rug geduwd. Ik krijg geen adem via mijn neus, waardoor ik inmiddels ook al kwijl. Het is 5:30 uur, veel te vroeg, Ruud en Maila liggen in het andere bed te slapen, onze familiekamer is bezaaid met bergschoenen, schoolboeken, sinterklaastekeningen, oplaadkabels, slippers, gebedsvlaggetjes, stoffige sokken, warme truien, rugzakken en souvenirs. Ik durf niet te snuiten anders wordt iedereen wakker.

Een uur later liggen we met z’n allen in één bed te bedenken hoe we onze laatste twee dagen in Nepal gaan doorbrengen. Ik in ieder geval snipverkouden en met een zere keel, een pakje zakdoeken in een kwartier haal ik makkelijk. Strepsils en paracetamol zijn m’n kleine vrienden, net als m’n sjaal en de heater op de kamer.

Maila’s oor gaat wel weer beter. Af en toe jeuk en een pijnlijk oor door een aanraking. Voor mij was dat reden genoeg om nog even een dokter op te zoeken. “No, there’s no doctor here in Patan,” vertelt de hotelmedewerker mij. Niet? Patan heeft 220.000 inwoners, hoezo geen dokter? “Ik zou ook niet naar het ziekenhuis gaan, daar word je niet blij van,” vervolgt hij. Misschien naar een clinic. Of naar een apotheek en dan bellen ze daar een dokter. “Kom maar mee, is vlakbij,” zegt hij terwijl hij wiebelt met z’n hoofd. ‘Een apotheek’ is ietwat overdreven: een donker, zanderig hokje van 2 bij 2 meter met een afstapje, houten vakken barstensvol stoffige doosjes zonder bijsluiter, zes pakken maandverband, 80 verschillende soorten siroop in flesjes, op de toonbank staan plastic flessen met hoestsnoepjes en stofmaskers, de muren zijn mintgroen of zeeblauw én er staat een bankje waar je kunt wachten. De apotheekman, gehuld in vodden en stofmasker, probeert een dokter te bellen en maakt een afspraak. De dokter kan over een uur komen, twee uur of helemaal niet, afhankelijk van het verkeer. Als de beste man er is, wordt er nog zo’n smoezelig zandhokje open gedaan met één peertje aan het plafond. In ons geval een jonge man, 30 jaar ongeveer. Hij opent zijn mobiele wifi-device, connect deze met z’n smartphone en z’n oorinstrument. Of we live mee willen kijken in Maila’s oor?

Niets is wat het lijkt hier. Soms ziet het eruit als een totale anarchie, of waanzinnige bende, maar achter die chaos is een degelijke structuur te vinden. De mensen lijken arm, maar een voormalige koning heeft ooit besloten dat iedere Nepalees een stuk land moet hebben, een geit en een huis. Wie je het ook vraagt, allemaal zeggen ze hetzelfde: Nepalezen zijn niet arm, ze hebben veel geld. Allemaal. De regering is arm, zij zijn bijna bankroet. Ook dat zie je niet aan de buitenkant. Maar als je wat langer in dit land bent wordt er meer zichtbaar.

• 

• 

• 

Eigenlijk geldt dat ook voor ons. Als je 24 uur, dag in dag uit met elkaar optrekt wordt alles zichtbaar. Soms irriteren Ruud en ik ons mateloos aan de ander. “Moet je nou echt precies weten welke route we gaan bereizen in Vietnam?” foeter ik. “We zijn er nog niet eens!” “Nee! Maar het is wel handig om een beetje een planning te hebben, het zou zonde zijn om te snel naar het zuiden te reizen. Maar blijkbaar maakt het jou allemaal niet uit!” gooit manlief over de tafel. “Wie zegt dat? Waar slaat dat op?” antwoord ik gepikeerd. Nou ja, enzovoort. Je kent het wel. Hier en daar geknetter hoort er blijkbaar bij.

Als de dames moe zijn komt heimwee om de hoek kijken. De juf wordt gemist, de Albert Heijn, school, de vriendinnen, familie. En de kaaswinkel in Malden. “Kunnen we daar dan direct naar toe als we weer terug zijn?” vroeg een snikkende Maila. Natuurlijk. We rijden eerst naar de kaaswinkel, dan pas naar opa en oma. Ook de spanningen omtrent de volgende bestemming zijn voelbaar. Weer vliegen, hoe zal het eten daar zijn, vind ik het wel leuk? We zijn nu zo gewend aan het straatbeeld van Nepal; ‘onzekerheid’ is na de eerste week in de rugzak gestopt en komt nu langzamerhand weer tevoorschijn.

Wat ik persoonlijk het lastigste vind is het gebrek aan stilte, het alleen kunnen zijn. Even terugtrekken is er niet bij. Tijd voor jezelf betekent koffie drinken in een ‘rustig’ koffietentje, iets verder weg van het straatgetoeter. Een kamer delen is supergezellig, intiem en bijzonder, én het zorgt voor slaapgebrek. Of voor je neus niet kunnen snuiten terwijl je kussen vol druipt. Stilte en alleen zijn lijkt bijna onmogelijk, terwijl ik stilte nodig heb om te ontladen van alle prikkels. Misschien zit ik letterlijk vol van alles en stroomt mijn mentale afval er via mijn neus nu uit. Ik ga in Vietnam maar eens een massage boeken denk ik.         

Ondanks dit hebben we zeven fantastische weken gehad in Nepal. De rood-roze kleurige kleden van de vrouwen, de adembenemende bergen die je nietig doen voelen, de wierook bij de tempels, de kloosters met hun draaiende gebedswielen, de ‘dal bhat’; ik ga het land en de mensen zeker missen. De Nepalezen hebben een warm hart. Ruud en ik mijmeren al over een fikse trekking rond de Manaslu (later als de dames het huis uit zijn en wij met meer rimpels en pijntjes een drager moeten boeken).

De eerste zeven weken zijn een feit. Nog twintig te gaan! Heerlijk. Toen ik alleen reisde keek ik soms wel eens verwonderd en jaloers naar gezinnen. Hoe deden ze dat? Ze zagen ze er ook vaak zo relaxed, werelds en vrij uit. Na mijn bekentenissen van hierboven kan je misschien het tegenovergestelde van ons denken. Maar ik ben nog nooit zo lang, zo constant één geweest met het ‘nu’. Met wat er is. Een goede vriend van me appte me nog na ons videogesprek: ‘Je ziet er gelukkig uit!’

Hij heeft gelijk. Het is zo. Net als deze mevrouw, maar dan met snot en kwijl. 😊