Annapurna trekking deel 1

Het is overdag 3 graden, er is geen verwarming of vuur, de kou zit in m’n botten, de wind giert als een jengelend spook door alle kieren van het hout, alle kleren zitten onder het stof en er is geen warm water. Is dat leuk?

Kamer 104 in Marpha’s Guest House. Ik doe onze deur open, Dua Lipa staat aan op Spotify en zie twee zwetende dames in hun t-shirt en onderbroek, terwijl ikzelf drie lagen kleding aan heb. Keihard lachend om hun idiote danspasje. “Gaan we zo nog een keer naar het klooster?” vraagt Terra als ze me ziet. “Misschien zijn de monniken weer aan het bidden en zingen.”

We zijn een week onderweg. Begonnen in korte broek, allebei een 20+kg rugzak en een zak vol mueslirepen. Ik weet uit ervaring dat een rugzak de eerste dag nooit fijn zit, de tweede ook niet, maar zelfs nu na vijf dagen moet ik toch pijnlijk concluderen dat ik ietsje ouder ben dan mijn laatste trekking. Tel daarbij op nog twee bevallingen en een fragieler bekken; het lopen met een 20 kg rugzak is toch wel wat zwaarder geworden.

Onze tocht begon in Tatopani. Eigenlijk was deze dag de moeilijkste, vooral voor Maila. En daarmee voor ons geduld. “Ik heb het koud.” “Ik heb het warm.” “Mijn been doet pijn.” “Ik ben moe.” “Ik weet niet wat er is, maar ik voel me niet zo fijn.” Veel stilstaan, veel even huilen, veel knuffels. Tja…. het was ook koud en warm en benen doen ook pijn op zo’n eerste dag, zeker wanneer je (nog maar net) vijf jaar bent. En dan moet je ook nog zo’n stomme pet op terwijl je het al warm hebt. Na drie lange uren en flink wat rotsige klimpartijen kwamen we aan in Dana waar we besloten te blijven. De middag werd gevuld met potjes kaarten, sworstelen (stoeien en worstelen), langskomende kuddes geiten bewonderen, koud douchen, Monsters & Co kijken op de Ipad en ’s avonds vroeg naar dromenland vertrekken.

Iets waar ik erg aan moest wennen is dat dit land, zeker in de bergen, begint om 5:30 uur. Soms zelfs om 5 uur. Hoe je wordt gewekt is verschillend. Dat kan een schreeuwende Nepalees zijn die gewoon roept naar z’n buren, of ze zetten een ‘Ohm mani padme hum’ drie uur durend nummer (chantmuziek) op via Youtube of de eerste bus komt toeterend langs. Uitslapen kennen ze niet en daarmee wij dus ook niet.

Even iets anders waar ik niet aan kan wennen; ze laten altijd de deur open. Ben je eindelijk binnen, waar het 6 C graden is i.p.v. de 3 C graden van buiten, handen om een hete kop thee geklemd, gekleed in donsjack/muts/thermokleding en dikke sokken; het maakt hen niets uit. De deur gaat open en wordt niet gesloten. Althans, niet door hen. Iedere keer zie je weer een toerist naar de deur lopen om ‘m te sluiten, wanhopig proberend de warmte binnen te houden. Ik hoor de stem al van mijn vader: “Ben je in de kerk geboren?!” Blijkbaar zijn ze het allemaal. De reden erachter heeft te maken met gastvrijheid, iedereen welkom te heten, het bezoek laagdrempelig te maken. Dit is ook tevens de oorsprong van de uitdrukking, de deur van de kerk stond om die reden altijd open.

Terug naar onze tocht. Dag één was een pittige start, dag twee verliep al soepeler en dag drie was een topdag. De kilometers werden weggestapt alsof het niets was! “Willen jullie misschien een stukje met de bus?” vroeg Ruud. “Neeeeee! Wij willen lopen! Kom Maila!” en hops daar gingen ze weer. Om het half uur wisselden we van kind. Mijn half uurtjes met Maila werden vaak gevuld met zelfverzonnen verhalen over kleine schattige eekhoorntjes. Of praten over school, tot vijftig tellen en liedjes zingen van Kinderen voor Kinderen. Terra en ik kletsen vaak over haar vriendinnen, over Tibet en de gevluchte Tibetanen, over de Aziatische cultuur, we oefenden Engelse zinnen en praatten over het landschap. Ruud legde haar uit hoe rivieren ontstaan. Hoe gletsjers werken, of wat een boomgrens is.

Machtig die gesprekken. Ik koester ze… Met de Dhaulagiri, Annnapurna, Nilgiri en Tukuche (8000 meter hoge besneeuwde bergen) om ons heen, klommen we gestaag naar Marpha, wat op 2800 meter hoogte ligt. Soms wandelden we aan de ene kant van de rivier langs gemoedelijke dorpjes, waar de snottebelkinderen werden gesopt in een koude emmer water en de kippen door de woonkamer liepen. Waar oude opa’tjes 40 kilo gras op hun rug meesjouwden en we vers geplukte appels kregen van Tibetaanse fruitboeren.

Op andere dagen liepen we over de onverharde weg die we deelden met jeeps en idiote buschauffeurs die gevaarlijk langs de afgrond scheurden. Het grote voordeel van langs de weg lopen was dat Maila zelfstandiger kon lopen en we niet de hele tijd haar hand hoefden vast te houden. Regelmatig werden de snelle korte pasjes verwisseld voor balletsprongen. Dansend de Himalaya door! Wat is er nou leuker dan dat? 🙂

Een groot nadeel van de weg was het opwaaiende stof van al het verkeer. Sjawls voor onze monden en neuzen en ’s avonds je ‘dhal bat’ eten met krakend zand in je kiezen was geen uitzondering.

Rivieren moesten we oversteken via immense hangbruggen. De langste was 140 meter. Af en toe was er een nieuwe gebouwd omdat de oude was ingestort, waarbij ze de oude geruststellend in de afgrond lieten hangen. Ook de nieuwe waren soms gevaarlijk wiebelend en een blik naar de razende rivier eronder was genoeg om een hartslag extra te genereren.

Wind, kou, stof, warmte, vieze wc’s, pijnlijke voeten en benen; we hebben het allemaal getrotseerd en zijn nu in Marpha. Een autovrij, lieflijk bergdorp met veel Tibetaanse invloeden. Ik vind het zo onwijs knap van onze jonge meiden!

Hier maar eens een dagje niks. Behalve lekker dansen.