Spanning? Nee joh…

Drie weken voor vertrek. Het gaat al een paar weken niet zo lekker met me. Ik ben de hele dag duizelig. Soms zo duizelig dat ik sta te tollen op m’n benen. Regelmatig komt er ook nog wat misselijkheid bij. En hoofdpijn. Kortom; ik functioneer maar half.

Hoe het komt? Geen idee. Nou ja, geen idee is misschien niet helemaal waar. Ik heb een vermoeden. Zeker weten doe ik het niet. Maar wellicht heeft het iets te maken met wat onbewuste processen.

Ik hou niet van vliegen. En dat is nog zwak uitgedrukt. Ik heb vliegangst. Tijdens mijn laatste vlucht heb ik vijf keer afscheid genomen van mijn leven en familie. Bij lichte turbulentie. Met klamme handen prevel ik geruststellende woorden, voornamelijk statistieken die me ooit zijn ingefluisterd door Ruud: ‘Vliegen is de meest veilige vorm van transport.’ ‘Als er gisteren een crash was dan is de kans nu nog kleiner dat er weer eentje neerstort.’ Of ‘De kans is groter dat je wordt aangereden door een taxi.’ Het resulteert vaak in een kortdurende uitademing, maar zodra de stalen vogel wat harder gaat schudden ben ik mentaal weer geëmigreerd. Vliegangst is zó verlammend, zó verdomde onhandig ook met kinderen erbij.

Maar ik weiger m’n dromen aan te passen aan deze irrationele angst.

De agenda barst uit z’n voegen, iedereen wil ons nog even zien, school en werk gaan gewoon door tot een week voor vertrek, het hele huis moet worden gepoetst voor de nieuwe huurders, alles in dozen inpakken, Maila’s verjaardag, nog een kinderfeestje met tien kleuters, ik nog even naar een congres in Slovenië, zwemles en hockey en hockey en zwemles, m’n zakelijke administratie afronden, laatste spullen inkopen. Gekkenhuis.

Wat wellicht ook nog meespeelt is dat we inmiddels meer dan een jaar geen vakantie hebben gehad. Daar waar de meesten nog een weekje hebben opgeladen zijn wij al een tijdje aan het werk. Het kan maar zo zijn dat mijn lijf aangeeft dat het vakantie nodig heeft.

Ik had me nog zo voorgenomen om de laatste weken af te bouwen. Rustig op reis te kunnen gaan. Hoe heb ik dat bedacht? Wat een illusie.

Een wijze les voor de aankomende tijd.

Niets gaat zoals je denkt dat het zal gaan.

Was ik nog maar vijf jaar, net als Maila. “Mam? Als we op reis gaan, is daar dan ook een speeltuin?”

Ja hoor. Een heeeeele grote.  🙂